Morgen is het weer spannend. Zullen mijn bloedwaardes  weer zijn gestegen? Het lijkt het erop dat het de goede kant op gaat.

Maandag waren mijn bloedplaatjes(=trombocyten) n.l veel te laag. De waarde was zes en het moet minstens 10 zijn (normaal= hoger dan 150) Hierdoor was een trombocyten transfusie nodig. Aardig om te vermelden is,  dat er 5 donoren voor nodig zijn om me deze transfusie te kunnen geven. Applaus voor de Donoren, anders had ik een groot probleem. Mijn leukocyten blijven echter nog ver achter.(0,2) Maar er zit een stijging in.

 

 

 

 

De PICCLIJN , slangetjes direct aangesloten op een groot bloedvat maakt het  steeds weer prikken overbodig.

 

Voor nu is het belangrijk dat mijn neutrofielen minstens 0,5 (niet meetbaar nu) zijn en mijn leukocyten 0,8. Dit is een voorwaarde voordat ik het ziekenhuis mag verlaten. Op de vraag  ‘wanneer mag je naar huis?’, Dat antwoordt, heb ik dan net gegeven. Bloed wordt om de 2 dagen afgenomen via de ‘PICC lijn’, dus dat gaat eenvoudig, kraantje open en laten lopen. Zoals eerder vermeld.

Hoe is het leven in het ziekenhuis? Ik stel me in op de situatie. Ben aan het werk aan de website van de nieuwe stichting ‘DalisayRecovery.nl (Dit doe ik op afstand  samen met Kylian, Nathalie, Patricia en Ron) en werk wat aan onze andere websites. Filmpje  kijken op NETFLIX. Verder mag ik niet verder dan de gang. En als ik de afdeling op wil dan moet ik een monddoekje op. Op de afdeling zelf mag ik niet verder dan de sluizen (100 meter) en dan heb je het snel gezien. Ook fiets ik regelmatig en bekijk ik de werkzaamheden op de A7/E10, Nu zijn ze deze aan het asfalteren. Vanaf de 6e verdieping heb ik daar een fantastisch uitzicht op.

De medicijnen tegen misselijkheid worden nu afgebouwd. Onderdeel daarvan was ‘lorazepam’, dat maakt je ook slaperig, Gelukkig kan ik dat nu wel missen (en beter wakker blijven als er visite komt). Gisteren waren mijn nichtjes Priscilla en Sharon met vriend bij me  op visite +  Tonia en broer Willem. Dat leidt ook weer af. Het was ook gezellig. Tonia komt iedere dag en Patricia en Raimond zie ik ook veel. De vermoeidheid is dan vaak de spelbreker, al probeer ik het goed te doseren.(dus veel slapen voordat de visite komt)  Maar het kan snel te veel zijn. Gelukkig staat mijn bed in de buurt en regelt Tonia het bezoek goed. Ook alle kaartjes, WhatsApps mailtjes, Facebook berichten zijn aardig. Fijn om te zien dan zoveel mensen met ons meeleven.

Dus voor nu? Het gaat goed, het wachten is op het stijgen van de minimum bloedwaarden om het ziekenhuis te mogen verlaten.  Ik hoop het van harte want Tonia is zaterdag 29 juli jarig. Maar ook daarna ben ik er nog lang niet. Dit eerste  proces duurt maanden en  start ook mijn chemokuren weer. (2 x 28 dagen) Maar dat is dagbehandeling in het VUMC zoals in het begin van dit jaar. Maar ik tel mijn zegeningen. …..:-)

Extra witte bloedplaatjes ( de trombocyten transfusie) En uiteraard veiligheid voor alles.