Ik schreef het al eerder. Op vrijdag 19 mei hebben we afscheid moeten nemen van onze enige lieve kleindochter Dalisay (15 jaar). Dochter van onze dochter Patricia en Schoonzoon Ron. Dalisay verloor haar gevecht van Anorexia, een eetstoornis waarvoor ze al ruim 2.5 jaar behandeld werd in Alkmaar en Zeist. Anorexia is een sluipmoordenaar en nu weten we ook dat 10% van deze kinderen overlijd. Hetzij door de voeding of door de spanning. Onderschat door vele!
Dalisay was een lieve, bescheiden, maar ook talentvolle, creatieve lieveling. Gek op de familie en ze had vele vrienden. Toch was ze in haar hoofd vaak alleen en kon ze de strijd amper aan. Ik deel dit met jullie omdat ik ook midden in mijn behandeling zit. Afgelopen week 2 x stamcel oogsten om te overleven op het moment dat je kleindochter overleden is dan gezien deze situatie wel dubbel. Maar we moeten door, ook voor onze kinderen, voor Tonia, voor de familieleden die met ons begaan zijn en de vele lieve vrienden die altijd weer ‘acte de presence’ geven.
Dalisay is op haar sterfdag naar huis gebracht, naar haar eigen kamer en is daar gebleven tot aan de crematie afgelopen vrijdag. Het was mooi om te zien dat ze zoveel verdriet heeft veroorzaakt. Er was ruim de gelegenheid om thuis afscheid van haar te nemen, om de ouders en Kylian te troosten Er waren honderden mensen, kinderen en (ex) patiënten, verzorgers, onderwijzers, werkgevers, collega’s, buren, etc. Ook schoolklassen en wat al niet meer. Ook voor ons gezin waren deze mensen belangrijk, ze namen de moeite om te troosten, om afscheid te nemen, om ‘er te zijn’.
Ook apart waren de vele kinderen, neven en nichtjes die ‘hand en spant’ diensten verleende aan de ouders. Vlinders knippen, condoleancebezoeken bijhouden en gasten begeleiden. Ook haar school heeft ruim aandacht besteed aan Dalisay, vele witte ballonnen gingen afgelopen donderdagavond de lucht in. Het afscheid was in het – karaktervolle crematorium in Schagen. Dalisay haar kist was beplakt vol met papieren vlinders met lieve wensen en herinneringen. Ondanks dat het een ‘besloten bijeenkomst’ was, waren er toch 235 mensen. Er waren vele lieve woorden en ik mocht daar de mijne aan toevoegen. Ik ben super trots op mijn dochter Patricia, Ron, Kylian, Haar vriendinnetjes, haar verzorgers en alle sprekers die het aandurfde om een afscheidswoord te spreken. En zo kan het dus gebeuren, dat je midden in je behandeling zit,…..En dat uitgerekend je kleindochter het gevecht verliest…………..Dit is gewoon erg en ‘in en in’ triest…………………………..Dag lieve Vlinder!
Mooi geschreven lieve pap. Ben blij dat je er voor ons bent en hoop dat je ook nog heel lang bij ons blijft.
Xxx Patricia
Helemaal mee eens Patricia xx
Mooi geschreven Tom. Het was een prachtig, indrukwekkend afscheid. Helaas, dat moet ik er wel bij zeggen. Want zoiets wil je niet regisseren. Ik vond het moedig en ongelooflijk mooi hoe jullie over haar gesproken hebben. Daardoor en ook de grote belangstelling is het een gebeurtenis geworden waar je moed uit kunt putten om dit grote verdriet te verwerken.. Tenminste , dat hoop ik. Ik heb er destijds bij mijn vrouw wel steun aan gehad dat er zoveel mensen met je meeleven. Voor de rest moet je het in de toekomst een plekje proberen te geven. Vergeten doe je haar nooit, want ze heeft een plekje in je hart, maar het gemis is een ander verhaal. Heel veel sterkte voor de komende tijd en wat jou betreft, ik leef met jullie mee en wens je alle geluk van de wereld toe dat het tot een positief resultaat mag leiden. Met lieve groet, Eelco en Marian
Beste Tom en natuurlijk de familie,
Dit is inderdaad erg dubbel, de 1 verliest helaas de strijd en de jij strijd dapper verder chapo voor je door zettings kracht.
Het was een indrukwekkende en emotionele dienst maar oso mooi.
Heelveel sterkte voor jou en natuurlijk Tonia, Ron, Patricia, Kilyan en Natalie.
Lieve groetjes
Han en Marijke
Prachtige mooie woorden lieverd over onze lieve Dalisay en natuurlijk voor onze geweldige kinderen Patricia, Ron, Kylian en Nathalie, ook Raimond en Tamara zijn onze Kanjers. We zijn super trots op je. Het is af en toe heel zwaar voor je, vooral de neuropathie houd je nog al eens wakker. Je hebt nog een lange weg te gaan, maar we weten dat je het kan, je hebt het al eerder bewezen. Ik hou van je en samen met ons gezin staan we sterk.😘😘
Lieve Tom en familie natuurlijk,
Wat was het afscheid zo mooi, zo intens en zo liefdevol..Ik heb immens bewondering voor jullie allen, en voor alle sprekers..wat moet dat zwaar zijn geweest, en wat deden jullie het stuk voor stuk zo goed!!
Ik hoop dat het troost geeft, in de zovele mensen, die bij jullie wilden zijn.
Het is zeker heel dubbel voor jou..en ja..je moet nog meer je best doen nu..alhoewel, dat deed je al en blijf je doen.
We komen hel snel en hopen Patricia en Ron bij jullie dan ook te zien (min of meer met Ron afgesproken.
We zij in gedachten bij jullie..en hebben altijd tijd voor een gesprek met jullie <3