Ik schreef het al eerder. Op vrijdag 19 mei hebben we afscheid moeten nemen van onze enige lieve kleindochter Dalisay (15 jaar). Dochter van onze dochter Patricia en Schoonzoon Ron. Dalisay verloor haar gevecht van Anorexia, een eetstoornis waarvoor ze al ruim 2.5 jaar behandeld werd in Alkmaar en Zeist. Anorexia is een sluipmoordenaar en nu weten we ook dat 10% van deze kinderen overlijd. Hetzij door de voeding of door de spanning. Onderschat door vele!

Dalisay was een lieve, bescheiden, maar ook talentvolle, creatieve lieveling. Gek op de familie en ze had vele vrienden. Toch was ze in haar hoofd vaak alleen en kon ze de strijd amper aan. Ik deel dit met jullie omdat ik ook midden in mijn behandeling zit. Afgelopen week 2 x stamcel oogsten om te overleven  op het moment dat je kleindochter overleden is dan gezien deze situatie  wel dubbel. Maar we moeten door, ook voor onze kinderen, voor Tonia, voor de familieleden die met ons begaan zijn en de vele lieve vrienden die altijd weer ‘acte de presence’ geven.

Dalisay is op haar sterfdag naar huis gebracht, naar haar eigen kamer en is daar gebleven tot aan de crematie afgelopen vrijdag. Het was mooi om te zien dat ze zoveel verdriet heeft veroorzaakt. Er was ruim de gelegenheid om thuis afscheid van haar te nemen, om de ouders en Kylian te troosten Er waren honderden mensen, kinderen en (ex) patiënten, verzorgers, onderwijzers, werkgevers, collega’s, buren, etc. Ook schoolklassen en wat al niet meer. Ook voor ons gezin waren deze mensen belangrijk, ze namen de moeite om te troosten, om afscheid te nemen, om ‘er te zijn’.

Ook apart waren de vele kinderen, neven en nichtjes die ‘hand en spant’ diensten verleende aan de ouders. Vlinders knippen, condoleancebezoeken bijhouden en gasten begeleiden. Ook haar school heeft ruim aandacht besteed aan Dalisay, vele witte ballonnen gingen afgelopen donderdagavond de lucht in. Het afscheid was in het – karaktervolle crematorium in Schagen. Dalisay haar kist was beplakt vol met papieren vlinders met lieve wensen en herinneringen. Ondanks dat het een ‘besloten bijeenkomst’ was, waren er toch 235 mensen. Er waren vele lieve woorden en ik mocht daar de mijne aan toevoegen. Ik ben super trots op mijn dochter Patricia, Ron, Kylian, Haar vriendinnetjes, haar verzorgers en alle sprekers die het aandurfde om een afscheidswoord te spreken.  En zo kan het dus gebeuren, dat je midden in je behandeling zit,…..En dat uitgerekend je kleindochter het gevecht verliest…………..Dit is gewoon erg  en ‘in en in’  triest…………………………..Dag lieve Vlinder!